عشق در جهان امروز

در جامعه‌ای که عشق فعّالیّتی خطرناک محسوب می‌شود، خواه‌ناخواه سرنوشت کسی که عاشق است، مواجهه با تنهایی است و تنهایی یک ناگزیری همراه با عشق است. خواه این عشق، عشق فردی باشد و خواه عشقی اجتماعی. تنهایی و جدایی یعنی بیچارگی، یعنی عدم قدرت درک جهان و عدم درک مردم و اشیای آن؛ این بدان معنی است که دنیا می‌تواند به من هجوم کند؛ بدون این که من قادر باشم واکنشی نشان دهم. آگاهی از این جداییِ بشری، بدون آگاهی از اتّحاد دوباره به وسیلهٔ عشق، سرچشمهٔ شرم و درعین‌حال سرچشمهٔ گناه و اضطراب است... در مرگ احساس تنهایی نیست. تنهایی احساس خاصّ زنده بودن است؛ همان‌گونه که عشق احساس خاصّ زنده بودن است. این هم جسم است، هم ذهن که تنها در قلمرو فاجعه، احساس‌ تنهایی می‌کند. تنهایی فقط دور بودن از یک تن نیست؛ بلکه دور بودن و جدا ماندن از همهٔ چیزی است که می‌خواهیم باشد و نیست و می‌خواهیم باشیم و نیستیم.

متن تلگرام